برنامه‌های موشکی و 3 چالش توسعه آن 

درست است که منشاء فناوری پیشران موشک به سال‌های 1200 تا 1300 میلادی در آسیا باز می‌گردد. در آن زمان، اولین پیشران موشک، که مخلوطی از نمک نیترات پتاسیم، گوگرد و زغال چوب بود، به نام باروت، برای حدود 1000 سال برای اهداف دیگر مانند آتش‌بازی و علامت‌دهی استفاده می‌شد.

همانطور که در مورد بسیاری از فناوری‌ها اتفاق می‌افتد، اولین کاربردهای پیشران موشک عمدتاً نظامی بود. موشک‌ها با استفاده از خمپاره‌های باروتی به عنوان سلاح‌های بمباران عمل می‌کردند. موشک‌های Congreve، که به نام ویلیام کنگرو، افسر بریتانیایی که در توسعه آنها نقش داشت، نامگذاری شده‌اند، در اوایل دهه 1800 به اوج خود رسیدند.

با این حال، عملکرد این موشک‌های اولیه با استانداردهای مدرن ضعیف بود. دلیل آن این بود که تنها پیشران موجود باروت بود که برای رانش موشک ایده‌آل نیست. به همین دلیل، استفاده نظامی از موشک‌ها از سال 1815 تا 1936 به دلیل عملکرد برتر سایر سلاح‌ها مانند توپخانه، به طور قابل توجهی کاهش یافت.

اما در اواخر دهه 1920 و اوایل دهه 1930، پیشرفت‌های جدید در علم مواد و مهندسی منجر به تولد دوباره پیشران موشک شد. دانشمندانی مانند رابرت گدارد در ایالات متحده و هرمان اوبرت در آلمان، پیشران‌های مایع جدیدی مانند سوخت‌های اکسیژن مایع و هیدروژن مایع را توسعه دادند که به موشک‌ها قدرت و برد بسیار بیشتری می‌دادند.

در سال 1936، اولین موشک با پیشران مایع، توسط گدارد به پرواز درآمد. این یک نقطه عطف مهم در تاریخ فناوری موشک بود و آغاز عصر فضا را رقم زد.

از آن زمان، پیشران موشک به طور مداوم در حال توسعه و پیشرفت بوده است. امروزه، انواع مختلفی از پیشران‌های موشک وجود دارد که از موشک‌های کوچک تا فضاپیماهای بزرگ را به فضا می‌فرستند.